Adrian obserwował ją z kąta pokoju, udając, że wyciera plamę z podłogi. Nie pierwszy raz analizował ludzi, ale teraz poczuł coś innego. Klara nie była onieśmielona wyglądem innych ani imponującą wielkością rezydencji. Wydawało się, że weszła tam z wewnętrznym spokojem, z cichym szacunkiem dla miejsca, w którym zarabiała na życie.

Po kilku godzinach Adrian miał okazję zobaczyć ją przy pracy. Klara pracowała bez pośpiechu, ale z drobiazgową uwagą, wycierając kąty, które inni by zignorowali. Nie narzekała, nie prosiła o przerwy, niczego nie żądała. Kiedy ktoś ją o coś pytał, odpowiadała łagodnie, ale stanowczo, jak kobieta, która wie, co to znaczy godność.

Około lunchu kucharze zostawili na stole kilka talerzy z jedzeniem. Klara, choć była głodna, nie tknęła go. Wyjęła z torby małe pudełko z gołąbkami zawiniętymi w liście winogron i kawałkiem domowego chleba. Adrian drgnął, gdy je zobaczył. Były dokładnie takie same, jak te, które mama piekła mu w dzieciństwie na wsi. Ten zapach na chwilę przeniósł go do małej wioski w Transylwanii, gdzie w letnie wieczory rodzina zbierała się przy stole pod orzechem włoskim na podwórku.

Wtedy zauważył coś jeszcze bardziej zaskakującego. Klara wyjęła z pudełka dwa gołąbki i podała je jednemu z młodszych pracowników, który narzekał, że nie ma pieniędzy na obiad. Nie oczekiwała niczego w zamian. Uśmiechnęła się tylko i powiedziała:

— Szkoda jeść samemu.

Ten prosty gest zaniepokoił Adriana. Tak rzadko można było zobaczyć prawdziwą życzliwość, zwłaszcza we własnym domu, gdzie wszyscy zdawali się dbać tylko o swoje interesy.

W kolejnych dniach Klara zachowywała się tak samo. Pracowała ciężko, nie plotkowała, nie narzekała. Czasami śpiewała cicho stare rumuńskie pieśni, których Adrian dawno nie słyszał. „Kukułka” czy „Przejdź dolinę z błotem” – pieśni o tęsknocie i trudzie. Jej głos, choć niezbyt mocny, wnosił dziwne ciepło do zimnych pomieszczeń rezydencji.

Córki Adriana również zaczęły ją zauważać. Pewnego popołudnia najmłodsza weszła do kuchni i zastała Klarę smażącą pączki posypane cukrem. Dziewczynka ugryzła kęs i roześmiała się z pełnymi ustami, a Adrian po raz pierwszy od dawna usłyszał, jak jego córeczka śmieje się z całego serca.

Adrian nie chciał jednak dać się ponieść emocjom. Wiedział, jak łatwo dać się nabrać. Dlatego pewnego wieczoru postanowił rzucić jej wyzwanie. Wciąż ubrany w roboczy strój, podszedł do Klary i powiedział jej, że nie ma pieniędzy na czynsz i że musi pożyczyć kilka lejów. Spodziewał się, że odmówi lub spojrzy na niego podejrzliwie.

Jednak jej odpowiedź odebrała mu mowę. Clara wyjęła z kieszeni zmięty banknot 50-lei i bez wahania podała go jej.

— Nie mam już więcej, ale może ci się przyda. I nie martw się, wiem, że uczciwi ludzie dają z siebie wszystko.

Adrian poczuł gulę w gardle. Dla niego to była niewielka kwota, ale dla kogoś takiego jak ona ogromna. Zrozumiał wtedy, że ta kobieta nie jest taka jak inne.

Po kilku tygodniach prawdy nie dało się już dłużej ukrywać. Adrian zdjął maskę i ujawnił, kim naprawdę jest. Clara była zdumiona, ale nie skłonił się, o nic nie prosił. Powiedziała po prostu:

— Szanowałam cię jako osobę i jako właścicielkę domu. To się nie zmienia.

Jej słowa były jak błysk światła w życiu Adriana. Po raz pierwszy od lat poczuł, że ktoś go dostrzega, nie tylko jego bogactwo.

Od tamtej pory rezydencja już nigdy nie była taka sama. Zamiast podejrzeń i zdrad zaczął pojawiać się spokój. Córki kilkakrotnie pytały go, czy „Ciocia Klara” zostanie na zawsze. A odpowiedź Adriana za każdym razem brzmiała tak samo:

— Dopóki chce, to tu jest jej miejsce.

W ten sposób milion mógłby kupić tysiące służących, ale nie duszę prostej kobiety, która z dobrocią i godnością odmieniła jego życie na zawsze.

Niniejsze dzieło jest inspirowane prawdziwymi wydarzeniami i postaciami, ale zostało sfabularyzowane dla celów twórczych. Imiona, postacie i szczegóły zostały zmienione w celu ochrony prywatności i wzbogacenia narracji. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób, żyjących lub zmarłych, lub do rzeczywistych wydarzeń jest czysto przypadkowe i niezamierzone przez autora.

Autor i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za dokładność wydarzeń ani przedstawienie postaci, ani za ewentualną błędną interpretację. Niniejsza historia jest udostępniana „tak jak jest”, a wszelkie wyrażone opinie są opiniami postaci i nie odzwierciedlają poglądów autora ani wydawcy.