Miasto Iași, Rumunii w zimnym jesiennym poranku, mieszkańcy zobaczyli starego jonu „aurel”, siedzącego samotnie na ławce w pobliżu rynku centralnego. Był słaby, nosił cienkie, brudne ubrania i trzymał w dłoniach stare zdjęcie, z twarzą młodej kobiety, którą głasował palcem. Na kolanach stał pisemny sztandar, który powiedział po prostu:

„Nie proszę o pieniądze. Po prostu chleb”.

Dzień po dniu, w tym samym czasie, Old Aurel szukał odrobiny wygody w prostych gestach. Krawek chleba, uśmiech lub litatywny wygląd. Passers -Tym unikali go, niektórzy nawet szeptały, ignorując ból, który czytał w jego zmęczonych oczach.

„Byłem moim ojcem, pracowitym, pracowałem na dzień… Teraz jestem tylko wspomnieniem na ławce”. – Od czasu do czasu mrukał, patrząc na zdjęcie. Kiedyś była rodzina: żona, córka, przyjaciele. Ale czas i życie były bezlitosne.

Pewnego dnia 7-letni chłopiec, siedzący z plecakiem, spóźnił się w szkole i biegnąc wśród ludzi, zatrzymał się przed starym mężczyzną. Spojrzał na zdjęcie, zobaczył ból, potem … wyciągnął kanapkę z lunchu i włożył ją w rękę pustyni. Podniósł głowę i powiedział spokojnie:

„Dla ciebie, proszę pana.”

Aurel wybuchnął długim płaczem bez dźwięków. Łzy wytarły jej kurz i ból, nagromadzone lata temu. Pozostali przechodnie -spojrzeli na scenę. Niektórzy płakali, inni wrócili.

Od tego czasu coraz więcej osób przyniosło mu jedzenie lub odzież. Osoby na rynku stworzyli rytuał: kawałek gorącego chleba przed wyjazdem każdego dnia.

Kobieta zaoferowała jej ciepły płaszcz. Były współpracownik, w okolicy po cudownym wydarzeniu, zaproponował mu pomoc w dokumentach, emeryturze, a nawet wygodnym pokoju czynszowym.

Dzisiaj Aurel nie jest już na ławce. Mieszka w małym domu, w którym otrzymuje regularne posiłki, okazjonalne wizyty, ale co najważniejsze: odzyskał swoją godność.

Jak zmieniło się jego życie:
Początkowa sytuacja aktualna
Izolacja i społeczna społeczność ignorancji, która ją karmi i wspiera
Samotność i ból i wdzięczność
Zimny bank w mieście gorący pokój, codzienne posiłki

Przesłanie historii: czasami mały gest od dziecka – kanapka, uśmiech, moment uwagi – może zmienić życie i przynieść nadzieję i godność zapomnianej osoby.